เชื่อกันว่าลำไยมีต้นกำเนิดมาจากเทือกเขาระหว่างเมียนมาร์และจีนตอนใหค้ แหล่งกำเนิดอื่น ๆ ที่มีการรายงาน ได้แก่ อินเดีย ศรีลังกา เมียนมาร์ตอนบน ภาคเหนือของประเทศไทย กัมพูชา เวียดนามเหนือ และนิวกินี

บันทึกการดำรงอยู่ที่เก่าแก่ที่สุดย้อนกลับไปถึงราชวงศ์ฮั่นใน พ.ศ. 343 จักรพรรดิสั่งให้ปลูกลิ้นจี่และต้นลำไยในสวนวังของเขาในมณฑลส่านซี แต่ต้นไม้ล้มเหลว สี่ร้อยปีต่อมา ต้นลำไยเจริญรุ่งเรืองในส่วนอื่น ๆ ของจีนเช่นฝูเจี้ยนและกวางตุ้ง ซึ่งในไม่ช้าการผลิตลำไยก็กลายเป็นอุตสาหกรรม

ต่อมาเนื่องจากการอพยพย้ายถิ่นฐานและความต้องการอาหารที่เพิ่มมากขึ้น ต้นลำไยจึงถูกนำมาใช้อย่างเป็นทางการในออสเตรเลียเมื่อช่วงกลางปี พ.ศ. 2343 ประเทศไทยในช่วงปลายพุทธทศวรรษ 2340 ฮาวาย และฟลอริดาในปี พ.ศ. 2443 สภาพดินทรายที่อบอุ่นช่วยให้ต้นลำไยเติบโตได้ง่าย ทำให้อุตสาหกรรมลำไยเริ่มก้าวกระโดดในสถานที่เหล่านี้

แม้จะประสบความสำเร็จมาอย่างยาวนานในประเทศจีน แต่ลำไยถือเป็นผลไม้ที่ค่อนข้างใหม่สำหรับโลก ได้รับการยอมรับนอกประเทศจีนในช่วง 250 ปีที่ผ่านมาเท่านั้น การรับรู้ผลไม้ของชาวยุโรปครั้งแรกได้รับการบันทึกโดย Joao de Loureiro นักพฤกษศาสตร์นิกายเยซูอิตชาวโปรตุเกสในปี พ.ศ. 2333 รายการแรกอยู่ในผลงานสะสมของเขาคือ Flora Cochinchinensis

ปัจจุบัน ลำไยปลูกในภาคใต้ของจีน ไต้หวัน ภาคเหนือของไทย มาเลเซีย อินโดนีเซีย กัมพูชา ลาว เวียดนาม อินเดีย ศรีลังกา ฟิลิปปินส์ ออสเตรเลีย สหรัฐอเมริกา และมอริเชียส มันยังปลูกในบังคลาเทศ

Powered by Froala Editor